Padalec zwyczajny (Anguis fragilis)

Padalce jest niewielką, beznogą jaszczurką przypominającą swoim kształtem małego węża. Ciało jego jest silnie wydłużone, walcowate, głowa bardzo mała i słabo odgraniczona od tułowia, pysk lekko zaokrąglony, ogon równy mniej więcej długości reszty ciała. Ogon padalca jest łatwo łamliwy i może być regenerowany. Ciało padalca pokryte jest drobnymi owalnymi łuseczkami przylegającymi ściśle do siebie, o gładkiej powierzczni. Ubarwienie padalca jest brunatnobrązowe - rzadziej szare.
Padalec żyje w lasach i zaroślah, w podobnym środowisku, w jakim spotykamy jaszczurkę żyworodną. Zagrzebuje się pod mchem lub w liściach czy ściółce; unika miejsc silnie nasłonecznionych i prowadzi dosyć ukryty styl życia. Ze snu zimowego budzi się w marcu lub w kwietniu, okres godowy rozpoczyna w maju. Gatunek ten jest żyworodny. Ilość młodych w jednym miocie dochodzi w Polsce do 16 sztuk.
Ruchy padalca są powolne, wężowate. Poluje na dżdżownice, nagie ślimaki, owady i ich larwy, wije i pająki. Jest zwierzęciem absolutnie niegroźnym.
Rozsiedlenie geograficzne padalca zwyczajnego obejmuje całą prawie Europę. Granice jego zasięgu dochodzą na północy do Szwecji środkowej i Finlandii, na wschodzie do Kaukazu i Azji Mniejszej. W Polsce żyje nominalna rasa padalca.
Padalec jest starą reliktową formą, znaną od trzeciorzędu. Jaszczurka ta jest dosyć pospolita w całej Polsce, tak na niżu, jak i w okolicach podgórskich. W górach dochodzi ona do piętra regla dolnego.