Pseudonim literacki : Maria Herbutowa. Urodziła się 23 sierpnia 1946 roku w Lubiatowie nad Jeziorem Otmuchowskim. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Paczkowie, Studium Nauczycielskie w Raciborzu, a następnie Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Opolu na kierunku Filozoficzno-Historycznym. Pracowała w zawodzie nauczycielskim w Nysie. Debiutowała w 1985 roku na łamach tygodnika „Rzeczywistość” utworami „Gęsiarka XX wieku”, „Na Placu Paderewskiego”, „Nyska Studnia”, „Jaśminy”. Publikowała wiersze w „Trybunie Opolskiej”, w „Kwartalniku Nauczyciela Opolskiego”, w kwartalniku społecznego ruchu kulturalnego Śląska Opolskiego „Wczoraj, Dzisiaj, Jutro", w „Głosie Paczkowa”, w dwutygodniku o zasięgu ogólnopolskim „Twórczość Robotnicza” w Warszawie oraz w „Nowinach Nyskich”, „Głosie św. Jakuba”, „Klaksonie”, „Własnym Głosem” i w innych wydawnictwach. Jej utwory ukazywały się w almanachach : „Prezentacje”, „Od słowa do pieśni”, „Nyskie Wieczory”, „Almanach Poetycki”, „Róża urody” oraz „Ślady na ziemi”, „Mini-Słownik Biograficzny Polskich Poetów Religijnych” i „A Duch wieje kędy chce”. W roku 1994 wydała tomik wierszy p.t. „Nyskie Arabeski”. Zdobyła I nagrodę w Konkursie Poetyckim zorganizowanym przez Towarzystwo Przyjaciół Paczkowa w roku 1985 i 1988. Jej utwory zostały opublikowane w zbiorkach „Mojemu Miastu” i „Paczków Moje Miasto”, oraz prezentowane na antenie Radia Opole i Telewizji Kablowej w Nysie. Uzyskała kilka nagród i wyróżnień w konkursach i turniejach poetyckich organizowanych przez Nauczycielski Klub Literacki w Opolu do którego należy od 1985 roku. Należy też do Nyskiego Klubu Literackiego działającego pod patronatem RSTK woj. opolskiego z siedzibą w Nysie. Odznaczenia : Zasłużony Działacz Ziemi Nyskiej, Złoty Krzyż Zasługi 1990 rok (za pracę pedagogiczną i przygotowanie świetnych recytatorów poezji polskiej) oraz Zasłużony Działacz Kultury 15 września 1998 rok.

        Najbardziej kocham                                     Codzienność nas zagarnia

        moje sny                                                       osacza , pochłania…

        Kiedy błądzimy                                            Coraz dalej od wspomnień

        po dzikich ogrodach                                     od słońca do cienia …

        Wokół śpi cisza                                           „W przyrodzie nie ma pustki”-

        Tylko ja i ty                                                  powiada filozof

        A w naszych sercach                                    ………………………………

        słoneczna pogoda                                         Puste są , smutne miejsca,

                                                                             w których nas już nie ma …

Powrót