Urodził się 5 stycznia 1892 roku w Stalówce, w powiecie
czartowskim na kresach wschodnich. W rodzinie jego bardzo żywe były polskie patriotyczne
tradycje niepodległościowe. Ojciec był leśnikiem. Od wczesnych lat dużo
czytał, a jego młodzieńczą pasją było kolekcjonowanie znaczków. Brał udział w
walkach o wyzwolenie Polski. Został wtedy ranny i w stopniu porucznika opuścił szeregi
legionistów. W czasie wybuchu III powstania śląskiego wstąpił do szeregów
powstańczych by walczyć o włączenie Śląska do odrodzonego państwa polskiego. Był
dowódcą Pułku Gajdzika. Następnie przeniósł się do Lwowa, gdzie rozpoczął pracę
w Muzeum Archeologicznym im. Dzieduszyckich. Podjął też studia na Uniwersytecie z
zakresu archeologii, heraldyki i historii sztuki. Ukończył je w 1925r. Od tego momentu
zaczął się w życiu wybitnego działacza kulturalnego na Śląsku Opolskim okres
poszukiwań przygody i satysfakcjonującej go pracy. Najpierw uczył historii w gimnazjum,
potem założył Muzeum Ziemii Pińskiej, z którym współpracował w okresie powojennym
aż do swojej śmierci. Pracował również jako zastępca wojewódzkiego konserwatora
zabytków w Brześniu nad Bugiem. Przeniósł się do Tarnopola, w którym był
inspektorem oświaty pozaszkolnej. Został zatrudniony w dyrekcji Polskiego Radia. Był
publicystą, prelegentem, pisywał też gawędy, a zwłaszcza na tematy krajoznawcze. W
sierpniu 1939 został zmobilizowany, wcielony do XX Dywizji Piechoty Wojska Polskiego i w
randze kapitana wziął udział w kampanii wrześniowej. W walkach o Warszawę został
ranny, a po kapitulacji wzięty do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim. Po wyzwoleniu z
niewoli natychmiast włączył się do oddziałów VI Dywizji Piechoty Wojska Polskiego.W
Katowicach przeżył bardzo intensywny okres swojego życia. Zabezpieczał ocalałe po
wojnie dzieła sztuki i zabytki w całym ówczesnym województwie śląskim. Do pracy w
Opolu zgłosił się ochotniczo, w związku z akcją osiedlania się pracowników kultury
i sztuki na ziemiach odzyskanych. Pracował w Muzeum Śląska Opolskiego.W pierwszych
latach powojennych Horoszkiewicz należał do nielicznego grona animatorów odradzającego
się życia umysłowego i kulturalnego Opola i całego Śląska Opolskiego. Pełen zapału
i energii stawał się motorem akcji kulturalnych wnosząc do nich wiele pomysłowości.
Był organizatorem Komitetu Organizacji Wykopalisk Prehistorycznych w Opolu. Przyczynił
się również do powstania orkiestry symfonicznej. Był aktywnym, wieloletnim działaczem
wielu towarzystw naukowych, w tym m.in. jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa
Prehistorycznego w Poznaniu. Współpracował z teatrem im. Juliusza Słowackiego w Opolu.
Pozostawił po sobie bardzo bogaty dorobek. Opublikował ponad sto książek artykułów,
opowiadań, szkiców historycznych, nowel, esejów i utworów poetyckich. Za swoje
szczególne zasługi w walkach o przyłączenie Śląska do Macierzy, a także za zasługi
jako organizator życia umysłowego i kulturalnego w Opolu i na Śląsku Opolskim
był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany. Uhonorowany został m.in. Śląskim Krzyżem
Powstańczym, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Orderem Polski V
klasy oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Jako pierwszy otrzymał nagrodę
literacką miasta Opola.Zmarł w Opolu 11 grudnia1962roku i pochowany został na cmentarzu przy ulicy Wrocławskiej. Po kilku latach prochy jego przeniesiono na centralny Cmentarz Komunalny w Opolu i złożono w wyodrębnionej kwaterze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
powrót