Urodził się
15 II 1864 roku w Kijewicach na Kujawach. Naukę pobierał początkowo w domu, a
następnie uczęszczał do gimnazjów w Gnieźnie, Poznaniu i Zgorzelcu. W tym ostatnim
zdał maturę. Podczas nauki w poznańskim gimnazjum był członkiem tajnego kółka
filareckiego, którym kierował Jan Kasprowicz. Po zdobyciu świadectwa dojrzałości
podjął pracę w księgarni Twardowskiego w Poznaniu, który w 1888 roku powierzył mu
kierowanie filią w Królewskiej Hucie ( obecnie Chorzów), a ponadto redakcję
"Górnoślązaka". Po przybyciu do Królewskiej Huty nawiązał kontakt z
działaczami miejscowego Kółka Towarzyskiego. Tam poznał i podjął bliższą
współpracę z Juliuszem Ligoniem i Juliuszem Szaflikiem. Pod koniec 1888 roku objął
redakcję "Głosu Ludu Śląskiego", a następnie przeniósł się do redakcji
"Katolika" w Bytomiu, nawiązujac kontakty z Adamem Napieralskim. Był
współzałożycielem Związku Wzajemnej Pomocy Chrześcijańskich Robotników
Górnośląskich. W 1889 roku został skazany na więzienie i odbył karę w Bytomiu. W
tym też roku poznał Stanisława Bełzę i za jego radą przeniósł się w 1890 roku do
Opola. Tu założył i wydawał "Gazetę Opolską". W 1891 roku założył
Towarzystwo Polsko - Katolickie o charakterze kulturalno-oświatowym. W tym samym roku
zorganizował pierwsze polskie przedstawienie teatralne. Doceniając rolę czytelnictwa w
zachowaniu i rozbudowywaniu polskości, był po 1904 roku organizatorem Towarzystwa
Czytelni Ludowych. Współpracował w tej dziedzinie z Tadeuszem Koraszewskim. Około 1900
roku założył w Opolu Towarzystwo Pomocy Naukowej, której celem było opiekowanie się
niezamożną młodzieżą. Utrzymywał stałe kontakty z Towarzystwem Akademików
Górnoślązaków, którego był członkiem honorowym. Udostępniał młodym konspiratorom
swój dom na zebrania. "Gazeta Opolska" Bronisława Koraszewskiego zdobyła
dużą popularność i liczne grono prenumeratorów. Oprócz tego głównego tytułu
wydawał on liczne dodatki, jak np.: "Monika", "Piast", "Gość
Niedzielny", "Rolnik", "Robotnik", "Psikus". Od 1912
roku wydawał także "Tygodnik Polski", a od 1914 r. mutację "Gazety
Opolskiej" dla okręgu gliwickiego - "Dziennik Narodowy". Publikował
także kalendarz "Opolanin", potem "Staropolanin", śpiewniki, a nawet
tajne druki dla odbiorców z zaboru rosyjskiego. Utrzymywał liczne kontakty z innymi
redakcjami w kraju, przesyłając swoje artykuły i korespondencję do "Kuriera
Warszawskiego", "Wieku", "Gazety Polskiej",
"Wędrowca", "Kraju", "Pracy", "Nowej Reformy",
"Dziennika Poznańskiego".Od 1900 roku związany był z Ligą Narodową. Urządzał dla Górnoślązaków wycieczki do Krakowa na uroczystości kościuszkowskie (1894r.), mickiewiczowskie (1898r.), ku czci Marii Konopnickiej (1902r.) i na uroczystości grunwaldzkie (1910r). Opiekował się także młodymi twórcami ludowymi z Opolszczyzny. Rozległa działalność Koraszewskiego nie uchodziła uwagi Niemców, dlatego też, gdy wybuchła I wojna światowa, został natychmiast aresztowany i osadzony w twierdzy w Nysie. Dzięki staraniom swojej żony i interpelacji Koła Polskiego w Reichstagu został zwolniony. Podczas I wojny światowej współpracował z Komitetem Niesienia Pomocy Królestwu Polskiemu, zaś po zakończeniu wojny włączył się w nasilającą się walkę o przyłączenie Górnego Śląska do Polski. Od 1919 roku wydawał "Der Weisse Adler" - pismo redagowane w języku niemieckim, ale w duchu polskim. Swoją drukarnię udostępnił Polskiemu Komisariatowi Plebiscytowemu w Bytomiu. Wydał też w 1921 roku broszurę plebiscytową Polski Śląsk dla Polski. Podczas demonstracji chłopów z podopolskich wsi 2 maja 1921 roku tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności zdołał uniknąć śmierci. W momencie rozpoczęcia III powstania śląskiego wybuchł ładunek podłożony przez niemieckie bojówki i zniszczył jego drukarnię, co stało się przyczyną opuszczenia przez Koraszewskiego Opola. Udał się wówczas do Wielkopolski i podjął pracę w redakcji "Głosu Leszczyńskiego". W 1922 roku wrócił jednak na Śląsk i osiadł w Bytomi, skąd usiłował powrócić do Opola. Gdy okazało się to niemożliwe, przeniósł się- szukając pracy - do Katowic. Został wreszcie referentem prasowym Dyrekcji Kolei Państwowych.
Zmarł po dłuższej chorobie 4 kwietnia 1924 roku w Katowicach. Jego imię przyjęła opolska drużyna ZHP w Niemczech. W wyzwolonym Opolu upamiętniono jego postać nazwą ulicy oraz wmurowaniem tablicy na budynku, w którym mieszkał.
