Kaplica św. Wojciecha w ogrodzie Kościoła klasztornego pw. Najświętszej Panny Marii

Św. Wojciech urodził się około roku 956. Od dzieciństwa przeznaczony był do kapłaństwa. Nauki pobierał w szkole katedralnej w Magdeburgu. Do roku 981 przebywał w Pradze w otoczeniu biskupa Detmara. Święty Wojciech został wybrany na jego następcę. Konsekrowany był w Weronie w czerwcu 983 r. Wyniesienie Wojciecha na tron biskupi nie mogło odbyć się bez pozwolenia księcia Bolesława II, który tym sposobem załatwił dwie, istotne dla siebie sprawy. Pierwsza, to osadzenie na biskupstwie  Czecha, a nie Niemca, po drugie zaś uzyskanie zakładnika w nieustannych zmaganiach z książęcym rodem Sławnikowiców. Po Wojciechu została legenda, która głosi, że przybył on do Jemielnicy ok. roku 995 i, gdy zauważył, że tamtejsi luzie modlili się do bożka, wyrzucił do pobliskiego stawu.

Wiele lat przedtem był tam gaj, a w gaju stał ołtarz bożka Tyrasa, do którego modlili się ludzie. W 1285 roku do Jemielnicy przybył pierwszy proboszcz, który nazywał się Sdezlaus. Kościół ten był poświęcony .w. Jakubowi a w 1477 roku przybrał imię Wszystkich Świętych. Aż do 1812 r. był kościołem parafialnym, a później cmentarnym. W 1908 roku pochowano ostatnich ludzi w kościółku cmentarnym. Po zniszczeniach w czasie wojny trzydziestoletniej został odbudowany w 1655 roku z fundacji opata Bernarda Wogaczyńskiego i burmistrza Mikołaja Jankowskiego. Największy zabytek kościoła to fresk pokazujący mękę Pana Jezusa i Apostołów. Wystrój kościoła charakteryzują trzy style:  gotycki, renesansowy i barokowy. Ołtarz został wykonany w 1738 roku , stoją na nim rzeźby św. Jana Ewangelisty i Jana Chrzciciela. Ołtarz ten  kosztował około 1000 florenów. Ambona barokowa z drugiej  połowy XVIII w. Kościółek nie jest bogaty, bo został wybudowany z darów ludzi zamieszkałych w dawnych czasach w Jemielnicy.

Widok na kaplicę św .Wojciecha i Kościół klasztorny.