| Pierwsze powojenne lata były okresem wielkich przemieszczeń ludnościowych spowodowanych m. in. zmianami granic państwa. Dotyczyło to w szczególności ziem zachodnich i północnych przejętych przez Polskę na mocy ustaleń poczdamskich i wcześniejszych porozumień z ZSRR. Do nich należał także nasz region otmuchowski. |
|
|
| Na tym obszarze, jeszcze przed podjęciem decyzji na Konferencji w Poczdamie, Polacy rozpoczęli akcję osadniczą. Władze zachęcały ludność z obszarów przeludnionych oraz tych, którzy wracali z niewoli z Niemiec. Na mocy porozumień polsko – radzieckich Polacy i Żydzi z terenów włączonych do ZSRR mogli przesiedlić się do Polski, jeśli udowodnili, że byli obywatelami II RP. Przyjechało około 1,2 miliona ludzi. Dodać do tego należy około 280 tysięcy tych, którzy byli wcieleni do Wojska Polskiego – oni mogli się osiedlać na tzw. ziemiach odzyskanych na preferencyjnych warunkach. Mniejszym strumieniem wracali żołnierze z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a także cywile z Francji, Belgii, Westfalii, gdzie jeszcze od czasów przedwojennych były duże skupiska Polaków. Oblicza się, że łącznie z żołnierzami wróciło ich około 200 tysięcy. |
| W latach 1945 – 1946 przybyło do Polski w ramach tzw. „repatriacji” ze Związku Radzieckiego 1 milion 528 tysięcy Polaków. Wcześniej samorzutnie opuściło dawne Kresy Wschodnie 200 tysięcy osób. Z Niemieci emigracji powróciło do kraju 2 miliony 300 tysięcy osób, z tego 85% w latach 1945-1946. Ludność ta wraz z autochtonami i osadnikami z przeludnionych obszarów Polski centralnej stanowiła podstawę zasiedlenia ziem zachodnich i północnych, włączając się do ich odbudowy. W 1950 roku na ziemiach tych mieszkało 5 milionów 894 tysięcy ludzi, w tym tylko 5 % mniejszości narodowych. |
| Doświadczenia wojenne ludności polskiej oraz propaganda nowych władz, która utożsamiała obywatelstwo i narodowość w Polsce Ludowej nie widziała miejsca dla mniejszości narodowych spowodowały, że w społeczeństwie polskim istniało przekonanie o konieczności wysiedlenia ludności niemieckiej z ziem, które zostały przejęte przez Polskę oraz „walki z Niemczyzną”. |
| Największą akcją wysiedleńczą było wysiedlenie podjęte zgodnie z decyzjami konferencji w Poczdamie, ludności niemieckiej z Ziem Odzyskanych. |
|
Wysiedlenie Niemców z Ziem Odzyskanych zaczęło się formalnie od połowy lutego 1946 roku. Jednak już wcześniej lokalne władze dokonywały na niektórych obszarach wysiedlania ludności na „własną rękę”. Takie zdarzenia miały miejsce również w powiecie nyskim i grodkowskim. W tym czasie zamieszkiwało ziemie zachodnie i północne około 3 milionów Niemców i około 1 milion miejscowych Polaków (autochtonów). W porównaniu z okresem przedwojennym ludność tych terenów zmniejszyła się o około 3,5 miliona osób. Przyczynami były straty spowodowane wojną oraz przymusowa ewakuacja i masowa ucieczka przed Armią Czerwoną. W ciągu dwóch lat wysiedlono z Polski do radzieckiej i brytyjskiej strefy okupacyjnej około 2,5 miliona Niemców. Wysiedlenie, czy wedle niemieckiej terminologii wypędzenie, dokonywane było często bez poszanowania prawa, a niejednokrotnie brutalnie i bezwzględnie. |
